یا صاحب الزمان ادرکنی

پس از آفرینش آدم ، خدا گفت به او : نازنینم ! آدم ! با تو رازی دارم   اندکی پیشتر آی ...   آدم آرام و نجیب آمد پیش زیر چشمی به خدا مینگریست   محو لبخند غم آلود خدا ، دلش انگار گریست   نازنینم ! آدم ! (قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید)   یاد من باش  که بس تنهایم ...   بغض آدم ترکید ! گونه هایش لرزید! به خدا گفت :   من به اندازه ی گلهای بهشت، نه ! به اندازه ی عرش، نه !   به اندازه ی تنهایی ات ای هستی من ! دوست دارت هستم!   آدم کوله اش را برداشت   خسته و سخت قدم برمیداشت راهی ظلمت پرشور زمین   طفلکی بنده ی غمگین ، آدم در میان لحظه ی جانکاه هبوط   زیر لب های خدا باز شنید : نازنی یا صاحب الزمان ادرکنی...

مظلوم کسی است که به اعتبار و نامش دنیای خود را آباد میکنند اما خودش به خواسته اش نمیرسد کسی است که دوستدارانش به پای حرفهایش خودشان را بزرگ میکنند اما سخنش را روی زمین میگذارند و هر گروهی حرفش را تفسیر به نفس خود میکند اما او باز سکوت میکندیک عمر به اعتبار مظلوم زندگی کردیم بیائید اینبار دلمان به حال خودش بسوزد و یاریش کنیم یا صاحب الزمان ادرکنی...